Հայաստանյան բանկերը Պարույր Հայրիկյանին վարկ չեն տրամադրել

ԱԻՄ  առաջնորդ Պարույր Հայրիկյանին հայաստանյան բանկերը մերժել են վարկ տրամադրել տարիքի պատճառով: Այդ մասին Հայրիկյանը գրել է «Ֆեյսբուք»-ի իր էջում: Ըստ գրառման՝ Հայրիկյանին պետք է եղել մոտ կես միլիոն դրամ՝ գրած գրքերը հրատարակելու և վերահրատարակելու կանխավճարի համար, սակայն բանկերը մերժել են՝ պատճառաբանելով, որ նրա տարիքը գերազանցում է 65-ը: Հայրիկյանը զայրացել է ու պատրաստվում է հետ պահանջել 1990-1994 թվականներին «Հայխնայբանկում» որպես ավանդ դրած իր պատգամավորական աշխատավարձը:

Նա այսպիսի գրառում է արել ֆեյսբուքյան իր էջում.

«Այսօր Հայաստանեան դրամատներում մի փոքր դրամ փոխառնելու շրջագայութեանս ընթացքում մի բան էլ պարզուեց․ տարիքային սահմանափակում էլ ունեն։ Այսինքն՝ եթէ մարդը 65-ից բարձր է, նրան չի կարելի վստահել։ Կոպիտ ասած, դրանց տրամաբանութեամբ՝ «Դու մեռնելու ենթակայ ես։ Քեզ ի՞նչ վարկ տանք։ Քեզ տանք, ումի՞ց ստանանք»։
Այսօր մի ջահելի ասում եմ՝ «Ինձ հետ հաւասար ֆուտբոլ կը խաղա՞ս կամ ինձ հետ սար կը բարձրանա՞ս․․․» Ասում է՝ «Պարոն Հայրիկեան, ես Ձեզ շատ եմ հարգում, ու շատ կուզէի օգտակար լինել, բայց այդպիսի կարգ է սահմանուած՝ վարկ չտալ տարիքաւորներին․․․»:

Սարսափելի բան է։

Համեմատութեան համար նշեմ, որ եթէ ԱՄՆ-ում որեւէ դրամատուն այդպիսի բան անէր, դա կը լինէր իր վերջին օրը։ Ամեն տեսակի սահմանափակում, կապուած նախկին ոչ պատշաճ գործերի, պարտաւորութիւնների չկատարման, սեփական գործի կամ կայուն եկամուտների բացակայութեան, կարող է լինել, բայց տարի՞ք, երբեք։ Աւելին՝ քաղաքակիրթ աշխարհում տարիքը լրացուցիչ արտոնեալ մօտեցումների հիմք է։
Այսպիսով պետականօրէն գրանցուած դրամատներից հայ ժողովրդի անկախութեան կազմակերպուած պայքարի առաջնորդը չկարողացաւ ընդամենը առաւելագոյնը 2 ամսով՝ 1 նոր գրքի հրատարակման եւ 1 հին գրքոյկի վերահրատարակման համար շտապ անհրաժեշտ կանխավճարի համար կէս միլիոն դրամն ստանալ եւ ի վերջոյ դիմեց ընկերներին։ 
Ես հանգիստ եմ տանում նման երեւոյթները, բայց սա ահաւոր բան է։ 

Երեւի սա ինձ կը ստիպի անմիջապէս պահանջել «Հայխնայբանկում» սառեցուած պատգամաւորական չորս տարուայ աշխատավարձս։ Այն ժամանակ՝ 1990-94 թթ. դրամի պէտք չունէի եւ ասել էի, որ իմ աշխատավարձը դնեն խնայբանկում՝ իմ հաշուին։ Մտածում էի շոշափելի գումար ձեւաւորուելուց յետոյ կարիքաւոր ուսանողների օգնել։ Յետոյ հայկական դրամը ներդրուեց եւ խնայողութիւնները սառեցուեցին։ Որպէս նախկին բռնադատուած կարող էի առանձնայատուկ վերաբերմունք պահանջել, բայց ասացի՝ սպասեմ բոլորի հետ ստանամ։ Եւ այդպէս մնաց ․․․ 

Ու դրութեան տէր դարձան ծնողադաւները՝ իրենց սրիկայ բիզնեսների համար գրուած սրիկայ կանոններով։ Եթէ մի ազգում մեծերին իրաւազրկում են, սա արդէն բաւական է, որ ՊԱՏՈՒԻՐ ՄԵԾԵՐԻԴ գլխաւորագոյն պատուիրանը տուած ՏԷՐն այս ազգի աշխարհի երեսին ապրելն աւելորդ համարի։ Խելքներդ գլուխներդ հաւաքեք, տականքներ, իրար դէմ թպրտում եք, հասկացանք, Աստծու դէ՞մ էլ եք ուզում կռիւ տալ։ Չգիտե՞ք, որ դա նշանակում է ինքնասպանուել։ (Մի քիչ պատմութիւն իմանային կը գիտակցէին, որ տիեզերական իմաստով Ցեղասպանութիւնն էլ մեր հանրային մտայնութեան անԱստուածացման՝ նիւթապաշտականացման, սոցիալիստականացման, յեղափոախականացման եւ տեռորիստականացման տիեզերական «փոխհատուցում»-ն էր․․․)»: