Ինչպես է պատերազմի ավարտից հետո մարշալ Բաղրամյանը Հայաստանում հանդիպել իր զինվորին

 Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակ հազարավոր հայեր մեկնեցին ռազմաճակատ, նրանցից շատերն աչքի ընկան իրենց հերոսական   գործողություններով, ոմանք չվերադարձան ռազմադաշտից: Շիրակի մարզից ևս բազմաթիվ հայորդիներ պատերազմ մեկնեցին ու կռվեցին գերմանական զորքերի դեմ: Նրանցից մեկն էլ Պերճ Թադևոսի Սողոյանն էր Արթիկի տարածաշրջանի Հայրենյաց գյուղից:

Նրա թոռը՝ Հովհաննես Հովհաննիսյանը, SHANTNEWS.am-ի թղթակցի հետ զրույցում պատմել է Հայրենական մեծ պատերազմի վետերան, ՀՀ Ոստիկանության վաստակաշատ սպա, պաշտոնաթող գնդապետ պապի մասին:

«Պապիկս մասնակցել է Ստալինգրադի մարզի ազատագրման մարտերին: Նրա երկու ավագ եղբայրները մեկնել էին պատերազմ ու չէին վերադարձել: Ասում էր, որ ինքը գնացել էր եղբայների ու հորեղբայրների վրեժը լուծելու, հետո մասնակցել է Ղրիմի ազատագրմանը, տեղափոխվել Բելառուս, ճանապարհին զինվորներին տեղափոխող գնացքը ռմբակոծվել է: Պապիկս ասում էր, որ այդ ժամանակ մանթաշցի իր զինակից ընկերներից մեկը մահացել է, հետո, երբ պատերազմն ավարտվել ու վերադարձել է, գնացել է Մանթաշ, տեսակցել մահացած ընկերոջ ծնողներին ու հայտնել, թե նա որտեղ է թաղված»,- պատմում է Հովհաննեսը:

Պերճ Սողոյանը նաև պատմել է, որ եղել է նաև մարշալ Բաղրամյանի զինվորներից մեկը ու կռվել նրա հրամանատարությամբ առաջ շարժվող 51-րդ բանակի շարքերում:

«Պապիկս մեծ հպարտությամբ էր նշում, որ եղել է Բաղրամյանի զինվորն ու անձամբ է տեսել նրան: Մի անգամ Բաղրամյանը «Կուկուրուզնիկով» ժամանել է շտաբ, իսկ պապիկս հերթապահ է եղել։ 1945թ. ապրիլն է եղել, երբ առաջին անգամ տեսել է Բաղրամյանին, որն ազդեցիկ ելույթ է ունեցել: Տպավորվել է Բաղրամյանի ասածներից մեկը. «Գվարդիականները երբեք չպետք է նահանջեն»։

Երկրորդ անգամ Բաղրամյանին հանդիպում է պատերազմից հետո՝ Կիրովականում, երբ պետք է ընտրվեր Գերագույն խորհրդի անդամ։ Գալիս է, մասնակցում է Մյասնիկյանի արձանի բացմանը, այդտեղ էլ առաջին քարտուղարը, պապիս ցույց տալով Բաղրամյանին, ասում է, որ նրա զինվորն է եղել։ Պապս մոտենում և կրկնում է այդ խոսքերը, որ ընդմիշտ իր ուղեղում  էին դաջվել: Բաղրամյանը հուզվում և փաթաթվում է պապիս: Հետո, երբ գալիս էր Հայաստան, միշտ հանդիպում էին»,– հիշում է Հայրենական մեծ պատերազմի վետերանի թոռը:

Պերճ Սողոյանը հայրենի գյուղում եղել է հայոց լեզվի ուսուցիչ, հետո ավարտել է Թիֆլիսի կրտսեր հրամկազմի դպրոցն ու կամավոր մեկնել ռազմաճակատ։ Կռվել է Ղրիմում, Բելառուսում, Էստոնիայում, Քյոնիքսբերգում, Մերձբալթյան հանրապետությունների ազատագրման համար մղվող մարտերին է մասնակցել։ Երկու անգամ վիրավորվել է, սակայն ապաքինվելուց հետո կրկին մեկնել է ռազմաճակատ։ Հասել է մինչև Բեռլին: Հայրենիք վերադառնալուց տարիներ անց դառնում է Կոմերիտմիության Արթիկի շրջկոմի առաջին քարտուղարը, սովորում Երևանի Մանկավարժական ինստիտուտի պատմության ֆակուլտետում:

Ցուցաբերած բացառիկ խիզախության համար պատերազմի վերերանն արժանացել է բազմաթիվ պետական պարգևների, մեդալների, շքանշանների:

Գնահատելով Պերճ Սողոյանի վաստակն ու գիտելիքները՝ 1992թ. սպարապետ Վազգեն Սարգսյանը նրան գործուղում է Արցախ։ Վետերանը օգնում է այն ժամանակ դեռ նոր կազմավորվող բանակին Բերդաձորում, նշանառուներին փոխանցում է իր հարուստ մարտական փորձն ու խորհուրդները։

Պերճ Սողոյանը մահացել է 2014թ. նոյեմբերի 22-ին, Երևանում, հուղարկավորվել է Հայրենյացում: