Հավանաբար, դեռ 10 տարի էլ պետք կլինի Գյումրիում անօթևանության խնդրի լուծման համար

Քաղաքաշինության կոմիտեի աշխատանքային խումբը, որը հաշվառում է Շիրակի, Լոռու և Արագածոտնի մարզերի ոչ հիմնական շինությունները, տնակները և դրանցում ապրող ընտանիքների կարգավիճակները, հերթական նիստն է անցկացրել Գյումրիում: Ներկայացվել են ոչ հիմնական շինությունների նոր թվային տվյալները, համաձայն որոնց՝ Շիրակի մարզում կա 3 253 տնակ, որից 2871-ը՝ Գյումրիում: Այս թիվը քաղաքապետարանի ներկայացրած նախորդ տվյալների համեմատ ավելին է 34-ով, և հիմա հանձնաժողովը պարզելու է, թե ինչի արդյունքում է Գյումրիում տնակների թիվն ավելացել: Տնակների բնակիչներին արդեն տարանջատել են ըստ կարգավիճակների ու այսօր քննարկել են ընտանիքներին բնակարաններ հատկացնելու մոտեցումները։

Աշխատանքային խմբին հայտնի է, թե աղետի գոտում փաստացի քանի տնակ կա: Թեև այն որոշակի շտկումների կենթարկվի, բայց ըստ աշխատանքային խմբի՝ դա արդեն էական նշանակություն չունի։ Առայժմ ամբողջական չեն կադաստրի ստորաբաժանման տվյալները տնակներում ապրող անձանց ունեցած սեփականությունների մասին: 3 մարզերի 28 հազար բնակչին վերաբերող հարցում են կատարել, բայց տվյալներ ստացել են 3 253-ի համար: Տվյալների բազան կադաստրից խոստացել են տրամադրել 1 ամսում։ Բայց աշխատանքային խումբը դրան չի սպասի։ Աշխատանքներն առաջ կտանեն առանց այդ տեղեկատվության։ Այս նիստին խումբն ուսումնասիրեց նաև Գյումրիում անօթևանության խնդրի լուծման առաջարկները, որոնք ներկայացրել են Շիրակի մարզպետարանն ու 2 հասարակական կազմակերպություն: Մասնավորապես, առաջարկներից մեկը վերաբերում է ոչ թե տնակների, այլ անօթևանների հաշվառմանը: Այսինքն, շատ ընտանիքներ կան, որոնք բնակարան չեն ստացել մինչ այժմ, տնակում էլ չեն բնակվում, բայց իրականում երկրաշարժին բնակարան կորցրել են։ Ներկաներից ոմանք համաձայն չեն Քաղշին պետական կոմիտեի նախագահ Վահագն Վերմիշյանի հետ այն հարցում, որ բնակարան հատկացնելիս հիմք ընդունվի միայն ընտանիքի՝ տնակում բնակվելը։ Ըստ Վահագն Վերմիշյանի՝ եթե ընտանիքը բուժման նպատակով բնակարանը վաճառել է ու դրսում հայտնվել, դա էլ է աղետ, կամ բանկերում հայտնվելն էլ է աղետ, ու չպետք է տարանջատել այդ ընտանիքները երկրաշարժից անօթևան մնացածներից։

Աշխատանքային խումբն առաջարկում է, օրինակ, մի թաղամաս ընտրել ու բոլոր տնակատերերի հարցը լուծել՝ ըստ առաջարկվող մոտեցումների, որոնք տարբեր են տարբեր կարգավիճակներ ունեցողների համար: Օրինակ՝ կիսված ընտանիքներին, որոնց մի մասը տնակներում է մնացել, մի մասը՝ բնակարան ստացել, առաջարկվում է դրամական աջակցություն ցուցաբերել։ Այս ուսումնասիրությունների վերջնարդյունքը լինելու է անօթևանության խնդրի լուծման տարբերակի ընտրությունը:

Քաղաքաշինության կոմիտեի նախագահը կողմնակից է բնակարանաշինությանը: Բայց չի կարծում, որ այն արագ ընթացք կունենա։ Ասում է՝ հավանաբար դեռ 10 տարի էլ պետք կլինի սպասել, թեև իր երազանքն է, որ խնդիրը 6 ամսում լուծվի։ Բայց տարիների ձգձգումը նորից կհանգեցնի տնակների ավելացման, դրանց հետ կատարվող առուվաճառքի, վարձակալության գործարքների ակտիվացման։ Այս մտավախությունն ուներ կոմիտեի նախագահը, բայց և բերեց ճիշտ աշխատելու օրինակը՝ Ստեփանավանում, որտեղ ընդամենը 66 տնակ կա ու երկար տարիներ է՝ թիվ չի ավելանում։ Պատճառն այն է, որ ի սկզբանե՝ 1991 թվականից խնդիր է դրված եղել, բնակարանի օրդեր ստացած ընտանիքը տնակը պետք է տեղափոխեր տարածաշրջանից դուրս։ Այս պատճառով էլ նոր տնակներ չեն ավելացել։ Հակառակն է Գյումրիում, երբ տեղեկանք է տրվում, որ տնակը քանդված է, բայց այն իրականում տեղում է։ Անօթևանության խնդրի լուծման տարբերակներից մեկն էլ աշխատանքային խմբի քննարկմամբ՝ լինելու է Գյումրիի վթարային շենքերի ամրացումը, որտեղ ազատ բնակարաններ կան և կարող են տրամադրվել ընտանիքներին։ Բայց դեռ խնդիր է բնակարաններ ստացած ու տնակներից չտեղափոխված մոտ 500 ընտանիքների բնակեցումը։ Այս բոլոր հարցերի լուծման առաջարկների տարբերակներ աշխատանքային խմբի կազմած փաթեթում արդեն կան: