Քայլելը կարևոր է ծնկների ցավ ունեցող մարդկանց համար

Աշխարհում կան մարզվելու տարբեր եղանակներ, բայց չկա ավելի պարզ բան, քան սովորական քայլելը: Նոր ուսումնասիրությունը ցույց է տալիս, որ այն կարող է նաև արդյունավետ միջոց լինել օստեոարթրիտի դեմ պայքարելու համար, որը տարածված է 40-ից բարձր տարիքի մարդկանց մոտ:

Նոր հետազոտությունն ուսումնասիրել է կանոնավոր քայլելու առավելությունները 50 տարեկանից բարձր մարդկանց համար: Պարզվել է, որ  քայլելը ոչ միայն նվազեցնում է ցավը, այլև դանդաղեցնում է հոդերի վնասումը։

Հետազոտությունն անցկացրել են ԱՄՆ-ի Բեյլորի բժշկական քոլեջի գիտնականները: Այս հետազոտողներն ուսումնասիրել են 50 տարեկան և ավելի բարձր տարիքի ավելի քան 1200 մարդու՝ ծնկի օստեոարթրիտով (օստեոարթրիտ), որը արթրոզի (արթրիտի) ամենատարածված ձևն է:

Հետազոտության մասնակից բոլոր մարդիկ պատմել են իրենց քայլելու սովորությունների մասին, ներառյալ քայլելու ժամանակի և նման զբոսանքների հաճախականության մասին: Սա թույլ է տվել հետազոտողներին դասակարգել հետազոտական ​​խմբի մեջ ընդգրկված մարդկանց 73%-ին որպես «քայլողներ», իսկ մնացածներին՝ «չքայլողներ»: Նրանք, ովքեր քայլում են, 40%-ով ավելի քիչ հավանականություն ունեն, որ հաճախակի ծնկի ցավ զգան: Հասկանալի է, որ բոլորս էլ ժամանակ առ ժամանակ քայլում ենք ոտքով, բայց տվյալ դեպքում խոսքը գնում է հետազոտության «քայլող» մասնակիցների մասին»։

Գիտնականներն ուսումնասիրել են նաև ծնկների ռենտգենյան հետազոտության արդյունքները։ Պարզվել է, որ զբոսնողներն ավելի քիչ են բախվում հոդային տարածության նեղացմանը: Սա արթրոզի ցուցիչներից մեկն է։ Սա ցույց է տալիս, որ կանոնավոր քայլելը կարող է ոչ միայն նվազեցնել ցավը հոդերի քայքայման և հիվանդության պատճառով, այլև դանդաղեցնել ծնկների օստեոարթրիտի զարգացումը: Այս արդյունքները հատկապես օգտակար են այն մարդկանց համար, ովքեր ունեն օստեոարթրիտի ռադիոգրաֆիկ ապացույցներ, բայց  ծնկների ցավ չեն զգում»,- ասում է  հետազոտության հեղինակ դոկտոր Գրեյս Սյաո-Վեյ Լուոն: «Այս ուսումնասիրությունը հաստատում է, որ քայլելը որպես ամենօրյա վարժություն կարող է օգնել կանխել ծնկների ամենօրյա ցավը, ինչպես նաև դանդաղեցնել  հոդերի վնասումը»:

Մինչ օրս գիտնականները բուժում կամ միջոց չունեն հոդերի վնասմանը հակադարձելու համար: Եվ չնայած որոշ բուժումներ նշանակվում և օգտագործվում են, դրանք հիմնականում ուղղված են ցավը թեթևացնելու և շարժունակության բարելավմանը, օրինակ՝ դեղամիջոցների, գելերի և ֆիզիոթերապիայի միջոցով:

Նաև առանձնապես բարդ դեպքերում կիրառվում է հոդը արհեստականով փոխարինելը, սակայն սա բարդ պրոցեդուրա է, որը պահանջում է երկար վերականգնում։

Ինչո՞ւ դիմել վիրաբուժական միջամտության, եթե կարելի է ամեն օր զբոսնել և դրանով իսկ հոդերի հետ կապված խնդիրների առաջացումը հետաձգել:

«Ծնկների օստեոարթրիտ ախտորոշում ունեցող ​​մարդիկ պետք է քայլեն որպես ամենօրյա վարժություն, հատկապես, եթե նրանք ամենօրյա ծնկների ցավ չունեն», – խորհուրդ է տալիս Լոն:

Լոն նաև նշում է, որ քայլելը կողմնակի ազդեցություն չի ունենում, ի տարբերություն դեղամիջոցների: Բացի այդ, նման պարզ ֆիզիկական ակտիվությունը բարելավում է սրտի և անոթների առողջությունը, նվազեցնում է ավելորդ քաշի և շաքարախտի վտանգը։ Նույնիսկ ուռուցքաբանության ռիսկերը նվազում են, եթե մարդն օրական որոշակի ժամանակ է հատկացնում մաքուր օդում սովորական զբոսանքներին։