Գիտնականները ուղեղում հայտնաբերել են «սիրո կենտրոնը»

Ինչ էլ ասեն սրտի կամ հոգու մասին, պետք է հասկանալ՝ սերը ծնվում է ուղեղում ու այնտեղ  էլ ապրում է: Բայց կոնկրետ որտեղ: Ռյուհեյ Ուեդան և Նոբուհիտո Աբեն Կիոտոյի համալսարանից մատնանշել են ուղեղի մի փոքր հատված, որը, նրանց կարծիքով, «սիրո կենտրոնն է»: Կուպիդոնի նետերը, պարզ ասած, ուղղվում են հենց  այդտեղ:

Ճապոնացի գիտնականների կողմից հայտնաբերված տարածքը փոքր է, որը գտնվում է գլխուղեղի կորիզում (nucleus accumbens): Այստեղ խմբավորված նեյրոնները ներգրավված են մի քանի հոգեկան պրոցեսների մեջ, որոնց արդյունքում մարդիկ հաճույք են ստանում, կախվածություն են ստանում ինչ-որ բանից, հիանում, տխրում, վախենում, զայրանում ու ուրախանում։ «Սիրո կենտրոնը», սկզբում ձևավորում, ապա պահպանում է ռոմանտիկ զգացմունքները։ Նա որոշում է`«սիրել, թե չսիրել»՝ հիմնվելով հիպոկամպից, նախաճակատային  կեղևից և նշաձև կորիզից ստացվող տեղեկատվության վրա:

Ճապոնացիները գլխի մեջ թաքնված «սիրո մեխանիզմի սարքն» ու աշխատանքի սկզբունքը պարզել են ֆունկցիոնալ մագնիսառեզոնանսային տոմոգրաֆիայի շնորհիվ։ Այն ցույց է տվել, թե ուղեղի որ հատվածներն են ակտիվանում։

Ճապոնացիների կողմից նշված «սիրո կենտրոնի» գտնվելու վայրը.

Փորձերին մասնակցել են նորմալ սեռական կողմնորոշման 46 տղամարդ՝ 20-29 տարեկան, ովքեր հայտարարել են, որ ռոմանտիկ հարաբերությունների մեջ են։

Փորձարկման մսսնակցները լուծել են  տրամաբանական հանելուկներ: Ճիշտ պատասխանների համար ստացել են մի տեսակ «պարգև»: Ոմանց ցույց են տվել իրենց ուրախ զուգընկերների դեմքերը. Մյուսներին ցուցադրել են անծանոթ կանանց լուսանկարներ՝ սեքսուալ առումով գրավիչ և նաև կենսուրախ արտաքինով:

Ուղեղի համապատասխան կենտրոնն արագ արձագանքել է: Բայց  ընդգծված ակտիվություն առաջացել է այդ կենտրոնում  միայն  սիրելի մարդուն տեսնելիս: Եվ հաճախ ավելի վաղ՝ նրանց տեսնելու ակնկալիքով: Սիրահարված կամավորները հազիվ էին արձագանքում անծանոթ կանանց նկարներին, ինչի արդյունքում  էլ գիտնականները որոշել են, որ  հետևում են «սիրո կենտրոնի» աշխատանքին,  հայտնում է Psychological Science գիտական ​​ամսագիրը։

«Մեր ուսումնասիրության  տվյալները կօգնեն բացահայտել նյարդային մեխանիզմները, որոնց միջոցով մարդիկ պահպանում են ռոմանտիկ հարաբերությունները», – ասել է Ռյուհեյ Ուեդան PsyPost-ին:

Գիտնականի խոսքով՝ միջուկը և մոտակա հատվածները, որոնք պատասխանատու են հաճույքի և սիրո համար, ընդգծում են սիրելիի կամ սիրելիի կերպարը, ինչ-որ կերպ կոդավորում են այն և ամրացնում ուղեղում՝ թույլ չտալով, որ այն շեղվի օտարների կողմից:

Ճապոնացիները, սակայն, փորձեր չեն արել կանանց հետ՝ նրանք չեն ստուգել, ​​թե ինչպես է կանանց ուղեղն արձագանքում սիրելի տղամարդկանց։ Նրանք չեն նշել, թե որտեղ է գտնվում կանանց «սիրո կենտրոնը», եթե ընդհանրապես այն կա։ Դա դեռ ստուգել է  պետք:  Գիտնականները նախատեսում են շարունակել հետազոտությունները, այդ թվում՝ պարզելու, թե արդյո՞ք «սիրո կենտրոնի» աշխատանքը փոխվում է ժամանակի ընթացքում, և դրանով որոշել, թե որքան երկար են տևում ռոմանտիկ զգացմունքները: Գոնե միջին հաշվով։

Մի բան  գիտնականնեը հաստատ գիտեն՝ սերը կենդանի է այնքան ժամանակ, քանի դեռ այն նեյրոնային կապերը, որոնց շնորհիվ սերը բռնկվել է, չեն խզվել:

Վարկածներից մեկի համաձայն՝ սերն առաջանում է այն բանի արդյունքում, որ ուղեղը արտադրում է հատուկ քիմիական միացություններ, որոնք ակտիվացնում են զգացմունքների համար պատասխանատու բաժինները։ Անատոմիական և ֆիզիոլոգիական պատճառներով նման ռեակցիաները չեն կարող երկար տևել՝  ամեենաշատը 3 տարի, ինչպես նշում են որոշ հետազոտողներ։ Հավանաբար հենց այդ պատճառով էլ ասում են՝ «սերն ապրում է  3 տարի»: